Ik wil jullie ontzettend bedanken voor jullie betrokkenheid bij mijn missie in Cambodja.
Het is mijn missie om Gods liefde te delen met kinderen in Cambodja door: Geloof aan de kinderen te brengen en door hen heen de ouders te raken. Hoop geven door kinderen Engels te leren, waardoor ze een beter toekomstperspectief krijgen. Liefde, door persoonlijke aandacht te geven aan de individuele kinderen die in moeilijke situaties verkeren.
In de afgelopen maanden heb ik samen met het team van Patea Jeevit, zo’n 2000 ouders en kinderen mogen bereiken. We hebben hen mogen vertellen over wie Jezus is. We hebben de kinderen de Engelse taal mogen onderwijzen en hen mogen overladen met liefde. Tijdens één van onze kerst outreaches bij een nieuwe locatie, vroeg een collega wie er nog nooit van Jezus had gehoord. Tot mijn verbazing ging een aantal handen de lucht in. Ik ben zo dankbaar dat ik hier mag zijn en mensen mag vertellen over de God die hen ziet!
Ik bid jullie een fijne kerst toe, met familie, vrienden, buren en kennissen en onbekenden. Verspreid liefde in het rond als confetti!
Liefs,
Aline
PS Mocht jij mij nog niet financieel ondersteunen en dat wel graag willen doen. Dan kun je een belastingaftrekbare (maandelijkse) gift overmaken op:
Naam: Jeugd Met Een Opdracht IBAN: NL38 RABO 0326 5210 62 o.v.v.: 2865 Gewoon in Cambodja
Ik had jullie nog een blog over mijn rijexamen beloofd, dus hier is ie dan! Hij is langer dan gewoonlijk, maar de moeite waard om te lezen. Het geeft duidelijk weer hoe ingewikkeld het leven in een ander land regelmatig is.
Na de diploma-uitreiking (bij YWAM, zie vorige blog) ging ik naar Phnom Penh toe om mijn vrienden te ontmoeten en mijn autorijbewijs te halen… Mijn leider had aangegeven, dat er een bestuurder nodig was die de kinderen van en naar school kon brengen.
In Nederland heb ik al 10 jaar een rijbewijs, maar deze is in Cambodja niet geldig. Het kost veel geld om mijn rijbewijs te laten vertalen in Khmer en ik rekende uit dat het veel goedkoper zou zijn om een Khmer-rijbewijs te halen. Zo’n rijbewijs is dan 10 jaar geldig. Ik dacht: dat doe ik wel eventjes, met een week ben ik weer terug in Battambang…
Na 3 keer gezakt te zijn voor het theorie examen en er ook niet echt progressie te zien was in mijn resultaten, (namelijk 15, 13 en 14 fouten) dacht ik er wat anders over… Het hielp ook niet dat de vragen vanuit het Khmer naar het Engels waren vertaald. Ik vroeg of ik het examen in Khmer mocht maken, maar dat mocht helaas niet. In totaal waren er meer dan 600 vragen en antwoorden om uit het hoofd te leren. Met een geheugen als de mijne, is dat geen gemakkelijke opgave.
De vierde keer toen ik het examen moest maken, ging een Cambodjaanse vriendin die politieagente is met mij mee. Dat maakte wel wat indruk. De medewerkers en examinatoren bij het Ministerie van Verkeer kenden mij inmiddels wel en iedereen hoopte dat ik zou slagen. Ook de examinator wenste mij het beste toe en hij gaf mij een koptelefoon om te luisteren naar de theorie vragen in Khmer. Wat denk je? Ik slaagde! Met maar 2 fouten! De medewerkers van het ministerie waren diep onder de indruk.
Maar ik was nog niet klaar, want hierna moest het praktijkexamen nog gebeuren…
Iets wat nog moeilijker bleek te zijn… In Cambodja gaat zo’n examen op een andere manier dan in Nederland. Je moet in je eentje met 10-15 km/h over een uitgestippeld parcours rijden en twee bijzondere verrichtingen in één keer foutloos uitvoeren. Een beetje bijsturen bij het achteruit inparkeren was al genoeg om te zakken en ik zakte daarom 2 keer…
Bij de derde keer begreep ik steeds meer van de Cambodjaanse manier van afrijden en wist toen dat het niet zozeer mijn fout was dat ik zakte. Een vriend vertelde mij dat het grootste gedeelte van de Cambodjanen zonder rijbewijs auto rijd, of een rijbewijs aan de kant van de weg heeft gekocht. Mijn buren en vrienden zeiden: geef de examinator $30,- extra en dan zal je slagen. God was echter van het begin af aan heel duidelijk toen hij zei te volharden en het op de eerlijke manier te doen.
Ondertussen was ik door mijn geld heen. Mijn leider in Battambang had al eerder aangegeven dat er amper genoeg geld is om voor de kinderen hun school te betalen, laat staan om voor mijn rijbewijs te betalen. Daar kon ik dus niet iets van verwachten… Toen bracht ik tijd door met God en Hij inspireerde mij om te lezen uit het boek ‘angstig voor niets’ van Max Lucado, waarin het verhaal van de vermenigvuldiging van de 5 broden en 2 vissen geschreven staat. God sprak zo duidelijk tot mij toen ik de volgende vijf zinnen las: “er is niet één munt uitgeven. Ze begonnen de dag met tweehonderd munten. Ze sloten de dag af met tweehonderd munten. Daarnaast vulden ze twaalf manden met etensresten.” Het sterkte zo mijn overtuiging: ANGST IS ONNODIG, WANT JEZUS IS DICHTBIJ!
Ik besloot mijn nood op Facebook te delen. Drie personen reageerden en stuurden mij een gift. Ik kon doorgaan met afrijden! De avond voordat ik voor de vierde keer ging afrijden, bad mijn Amerikaanse huisgenoot samen met mij voor een zacht hart van de examinator. Ik ervoer zo’n rust en vrede en ik zei tegen God: morgen zal ik voor de laatste keer gaan. Slaag ik of zak ik, geef mij vrede Heer en laat Uw wil gedaan worden in Jezus’ naam.
De volgende ochtend had ik weer afgesproken met een rijinstructeur om het achteruit inparkeren nog een aantal keren te oefenen voordat ik zou afrijden. Iedere keer ging het foutloos. Ik voelde mij zeker dat ik het zou halen. Toen moest ik voor de 4e keer afrijden en wat denk je? Het achteruit inparkeren ging opnieuw niet in één keer goed. Ik moest een kleine aanpassing maken, waarvoor ik eerdere keren gezakt was. Teveel zenuwen, teveel druk…? Maar dit keer echter, kwam de examinator niet naar mij toe en hij liet mij het parcours afrijden en feliciteerde mij uiteindelijk met het behalen van mijn rijbewijs!!!!
Diezelfde middag kon ik mijn rijbewijs ophalen en heeeeel opgelucht een dansje doen en God danken voor de les die Hij mij had geleerd: volharden en niet op geven en altijd vriendelijk te blijven – haha. Alle medewerkers bij het Ministerie van Verkeer waren zo blij voor mij en nodigden mij uit in het weekend te proosten op de overwinning. Helaas lukte mij dat niet, omdat ik op vrijdag terug zou reizen naar Battambang.
De 3 weken in Phnom Penh waren een grote belevenis. Een aantal zinnen uit mijn dagboek die ik tijdens de drie weken in Phnom Penh opschreef: “Ik verdien niets wat God mij al heeft gegeven, maar toch zegent Hij mij nog meer!” En ook: “Ik weet dat God dit alles heeft gebruikt om te leren: 1. Op Hem te vertrouwen 2. Niet op te geven als het moeilijk wordt 3. Liefdevol en geduldig te blijven.”
Inmiddels weet iedereen bij het Ministerie van Verkeer dat ik op God vertrouw en dat ik een liefdevolle Christen ben. God gebruikt mij hier! Op naar vele veilige kilometers met mijn rijbewijs!
Bedankt voor je interesse en het lezen van deze blog. Ik hoop dat je bemoedigt bent, en graag tot de volgende keer!
Leuk dat je weer meeleest en meeleeft met mijn leven in Cambodja! Er is weer veel gebeurd in de afgelopen maanden! Eind september ben ik geslaagd voor de School of Ministry Development van YWAM – hoera!! We hadden een feestelijke diploma-uitreiking tijdens de ‘community night’ op woensdagavond.
Ik heb ontzettend veel geleerd tijdens de opleiding, met lesonderwerpen als: leiderschap, crossculturele conflicthandeling, karaktervorming, visievorming en het leven in een community. Daarna was het tijd om te zien of het werk bij het Jeevit House bij mij zou passen… Nou, dat past zeker! Want iedere dag kan ik doen wat ik het allerliefste doe: kinderen liefhebben, bemoedigen, aanmoedigen en onderwijzen.
Na de diploma uitreiking ben ik voor drie weken in Phnom Penh geweest om mijn Cambodjaanse autorijbewijs te halen. Dat was een hele uitdaging! Hierover hoop ik in een ander blog meer te schrijven.
Het was enorm fijn om al mijn vrienden in Phnom Penh weer te zien! Nu ben ik weer terug in Battambang en het is ook heel fijn om hier weer te zijn!
Willen jullie bidden voor rust, wijsheid en bescherming bij alles wat ik hier voor de Heer mag doen?
Op mijn verjaardag was ik bij de Canadese Marie Ens. Zij nodige mij uit voor een lunch en had een verrassingstaart voor mij gebakken! Jonge kinderen zongen mij uit volle borst toe.
Tegen het einde van de oorlog in Cambodja, werd Marie samen met haar man geroepen om naar Cambodja te verhuizen en de mensen hier te gaan dienen. Ze werkten voor een organisatie en later zetten zij hun eigen organisatie op, met de naam: Place of Rescue. Haar man overleed, haar kinderen trouwden en verhuisden naar andere landen, maar Marie bleef in Cambodja.
Op het terrein van Place of Rescue wonen zo’n 40 kinderen en 10 baby’s, en ook een aantal oma’s met HIV/AIDS wonen daar. Het is zo bijzonder om te zien hoe Marie door vele kinderen als ‘oma’ wordt gezien.
Nieuwe baby’tjes worden meestal door hun eigen moeder gebracht. Het zijn moeders die als prostituee werken of moeders die om andere redenen geen veilig huis aan hun kind kunnen bieden.
Eerder dit jaar werd er een baby’tje gebracht die bij het grof vuil aan de kant van de weg was gevonden. Ik kon niet stoppen hem te overladen met liefde, voor hem te zingen en voor hem te bidden.
Place of Rescue heeft meerdere ‘moeders’ in dienst, die deze kinderen opvoeden als waren zij hun eigen kinderen. Ik werd overspoeld door de liefde die zo tastbaar aanwezig is op deze plek, waar zoveel kinderen een tweede kans in het leven krijgen. Wat een gezegende plek daar!
Mijn hart klopt voor kinderen als deze en ik ben dankbaar Marie Ens te kennen!
Gisteren mocht ik mijn getuigenis delen met de ouders van de kinderen in het project. Wat werden zij geraakt door wat zij hoorden, en door de liefde van God. Veel Cambodjaanse mensen denken dat wij in het westen alles hebben, en zij hier niets hebben. Na mijn getuigenis vertelden zij mij hoe het hun bemoedigd had om niet op zichzelf neer te kijken, te vechten voor een betere toekomst en hun vertrouwen op God te stellen.
In Cambodja is er zoooveel te zien op straat. De afgelopen jaren in Phnom Penh ben ik regelmatig scenarios tegengekomen waarvoor ik moést stoppen om een foto te maken. Geniet ervan!
Groeten vanuit Cambodja! Ik hoop dat jullie een fijne zomer hebben!? Ik heb 3 weken geleden de lessenfase afgerond en ben ik begonnen met mijn werk bij het Jeevit House (huis van leven). Iedere week ga ik samen met het team naar verschillende sloppenwijk in Battambang toe om daar Engelse taal en Bijbel te onderwijzen aan de kinderen. Ook wordt er Bijbelstudie met de ouders gedaan. Het is zo fijn! Geniet van de fotos en filmpjes!
Wat leuk dat deze blog jou weer bereikt heeft! Sinds het begin van deze maand, woon ik in Battambang.
Het is ontzettend fijn om hier te zijn, ik leer veel nieuwe mensen kennen en leer veel in de 4 weken durende cursus voor ministerie ontwikkeling. Ik slaap op een kamer met 3 andere vrouwen, één uit de Filipijnen en 2 uit Cambodja, dat is best wel even wennen aangezien ik de afgelopen 2 en half jaar een eigen ruime kamer in Phnom Penh had. Vanuit YWAM is de regel gesteld om anderhalf jaar op de campus te wonen om de samenhorigheid te versterken. Daarna kan ik eventueel ergens anders gaan wonen. We gaan het zien waar ik beland! Hier een impressie van mijn eerste week.
In 2018 is de campus van YWAM Battambang gebouwd. Dankzij de hulp en donaties van velen zijn alle kosten inmiddels afbetaald en is het hele terrein van Jeugd met een Opdracht. Wat een wonder!
Hoe belangrijk samen eten is.In de Cambodjaanse cultuur is eten een belangrijk ding. De eerste of soms tweede vraag, nadat je gevraagd hebt of het goed gaat, die je stelt wanneer je iemand ontmoet is dan ook: heb je al gegeten? (njambei howieruneu?)Zaterdag middag met klasgenoten, Nederlandse koffie en autodrop:-)Deze mooie oma kwamen we tegen op de markt, haar kinderen en man zijn overleden tijdens de Khmer Rouge oorlog maar zij kan nog altijd een glimlach van oor tot oor tevoorschijn toveren. We kochten wat te eten voor haar en mochten voor haar bidden.Mijn programma voor de komende 4 weken. Omdat ik de Khmer taal al goed vaardig ben duurt de opleiding voor mij slechts 1, in plaats van 3 maanden!
Iedere maandag begint met worship: met alle studenten en leiders aanbidden we God en bidden we samen.Outreach, ik ben zo dankbaar voor mijn ABC flashcards, die komen altijd weer van pas!
Mijn eerste kans om te vertalen in de klas, ik was best een beetje zenuwachtig
Bedankt voor je betrokkenheid in het bereiken van Cambodjanen met de liefde van Jezus! Ik bid jullie alle goeds toe.
In Cambodja kun je je messen aan de kant van de weg laten slijpen. Messenslijpers doen hun ronde door de stad en wie scherpe messen nodig heeft, kan tegen betaling zijn messen voor het huis geslepen krijgen. Ik maakte dit filmpje ervan, leuk he?
De afgelopen weken heb ik goed kunnen benutten. Ik heb de meeste vrienden in Phnom Penh kunnen bezoeken en heb ik mooie gesprekken mogen voeren. Toen ik bij mijn buurmeisje was blijven logeren, vroeg ze mij: “waarom ben jij altijd zo aardig? Is dat omdat Jezus in jouw hart woont?”
Afgelopen week had ik ook zo’n mooi gesprek met een buurman van mij. Hij vertelde mij over de manier waarop hij is opgegroeid: zijn ouders hadden niets, ze stimuleerden hem altijd om hard te leren en nooit op te geven.
“Mensen in Cambodja zijn gewillig hun ziel te verkopen voor geld”, vertelde hij. “In westerse landen, kunnen mensen vaak nog terugvallen op de overheid, zij zullen je op zijn minst een klein beetje helpen. In Cambodja kunnen mensen niet terugvallen op de overheid. Als je geen geld hebt, is het over, dan sterf je op straat…”
Arme mensen zijn geboren in moeiten en denken daarom dat zij ook zullen moeten blijven leven in moeiten. Ze denken niet gemakkelijk ‘buiten hun box’.
“Ik heb goede normen ontwikkeld” vertelde hij verder. “Eén daarvan is niet praten over geld waar mijn dochter bij is, omdat dat bij de overlevingsstand hoort.”
Mijn buurman vervolgt: “Ik geloof dat ‘iets’ alles heeft geschapen, net zoals jij een Christen bent die gelooft dat God alles heeft geschapen.”
Hij vertelde dat hij alles behalve perfect is, dat hij zoveel fouten maakt en dat hij dagelijks probeert het beter te doen. “Iedereen maakt fouten” zei ik, “en het is goed om te blijven leren en groeien en vergeving voor je fouten te vragen en te ontvangen. Waarom ik zoveel van Jezus houd, is omdat Hij mij mijn zonden vergeeft en mij iedere keer weer een nieuwe kans geeft. Zelfs wanneer ik het volledig heb verpest.”
De man grinnikte en zei: “kijk, dat is wat ik bedoel met de vrede die jullie Christenen hebben. Jij gelooft dat je door God gerechtvaardigd bent, terwijl wij als boeddhisten geloven dat we zelf rechtvaardigheid moeten verdienen.”
Hierna begon hij over voetbal in Nederland te praten. Hij had even genoeg om over na te denken, dacht ik zo.
Het was zo’n mooi en open gesprek, en ik bid dat deze man en zijn gezin Jezus zullen vinden. Bid je mee?
