Eind vorig jaar werd er bij Nederlands Gereformeerde kerk De Burcht in Barneveld een collecte opgehaald voor mijn werk in Cambodja, wat een zegen! De opbrengst van de collecte ging naar tandartsbehandelingen van de kinderen in het Goan Preah project. Daarbovenop gaf de tandarts ons 50% korting voor de kinderen en 30% voor de ouders en grootouders hun behandeling, dat is nog eens samenwerken!
Nadat alle kinderen uit ons project behandeld waren, was er nog geld over voor dit doel. Eén van de moeders waarmee ik een goede band heb, was in het afgelopen half jaar de meeste van haar tanden en kiezen verloren, ze had twee tanden en 4 kiezen over, dit vanwege gebrek aan goede voeding en mondverzorging.
Ten tijde van de Khmer Rouge oorlog verloor de moeder één zoon en echtgenoot, daarna is zij opnieuw getrouwd met haar huidige echtgenoot. Haar echtgenoot, die zo goed mogelijk voor haar zorgt, werkt 7 dagen in de week als inlader bij een verhuisbedrijf en verdient daarmee $120 per maand. De kinderen die zij met haar overleden man kreeg, wonen in Thailand en hebben het contact met hun moeder verbroken nadat zij met haar nieuwe man trouwde. Haar nieuwe echtgenoot was een Buddhist maar toen hij zag hoe zijn vrouw haar leven veranderde nadat zij het aan Jezus had gegeven, heeft hij zich afgelopen maand laten dopen en nu volgt hij Jezus samen met zijn vrouw!
Wat is het fijn om Om Wuën te helpen en haar met de week hoopvoller en zelfverzekerder te zien worden en haar God te zien en horen danken voor haar nieuwe tanden! Ze deelde van de week met mij hoe zij uitziet naar de tijd waarin zij met een mond vol tanden haar getuigenis kan delen in de kerk en dat zij van plan is om ook een Bijbelstudie groepje te beginnen bij haar thuis!
Zo zie je weer hoe een goed zelfbeeld doorwerkt in de acties van een mens.
Willen jullie bidden voor Om Wuën en haar man, dat deze ingreep haar en haar man hun vertrouwen in God zal vergroten en zij inderdaad uit zullen gaan om te getuigen van God’s liefde en trouw?
Bedankt voor al jullie steun waardoor ik in Cambodja een blijvend licht mag zijn voor jong en oud! Later dit jaar zal ik een update plaatsen met het uiteindelijke resultaat!
Afgelopen zondag hielden we een doopdienst bij YWAM (Youth With A Mission). Een bad werd opgepompt en volgegoten met water.
Met onze truck haalde ik de mensen uit ons verst liggende dorp op. Voor het eerst kwamen er moeilijkheden op mijn pad, namelijk dat ik vast kwam te zitten in de modder. We waren wel een half uur lang bezig om daaruit te komen – typisch, juist net voor een doopdienst. God zij dank stopten er snel mensen om ons te helpen en kwam de truck los uit de modder!
Het was een mooie dag waarin zo’n 15 personen hun geloof beleden en gedoopt werden. Ook een aantal van mijn leerlingen. Ik kon mijn geluk niet op!
Nu ga ik genieten van het bezoek van mijn broer Bert en zijn gezin, die gisteren in Cambodja aangekomen zijn!
Nog altijd stroomt mijn hart over van liefde voor de kinderen die ik dagelijks mag liefhebben en onderwijzen…
Eens in de twee weken heb ik een individuele ontmoeting met één van mijn leerlingen, waarin we iets leuks samen doen. We spelen een spelletje, eten stroopwafels en kletsen gezellig. Afgelopen week wilden 3 van mijn leerlingen dit gezellige halve uur samen delen, en dus kocht ik wat lekkers en bracht een uno-spel mee. Tijdens het spelen komen de grappigste verhalen voorbij, en ook soms een verdrietig verhaal dat in alle ontspanning boven komt drijven. Het is fijn om zo tastbaar te zien wat een impact ik op mijn leerlingen mag hebben. Het maakt de moeilijkere momenten van het missen van familie en vrienden ietsje makkelijker….
Hartelijke groeten vanuit het zinderend hete Cambodja. Temperaturen van tegen de 50 graden, poeh, dat is niet niks! In het klaslokaal heb ik 4 ventilatoren die op volle kracht aan staan. De kinderen van Gon Preah doen het goed, maar ze vinden het ook vreselijk warm…
Ik merk aan mezelf dat ik mijn verwachtingen van mijzelf moet bijstellen en sommige dingen even uit moet stellen. Uitstellen is niet mijn sterkste punt. Ik handel het liefst dingen zo snel mogelijk af, maar met deze temperaturen is dat niet altijd te doen.
Afgelopen week hadden we weer een markt bij Gon Preah en de kinderen kunnen door goed gedrag te tonen “geld” verdienen tijdens de lessen en de andere activiteiten die zij bij ons doen. Dat “geld” kunnen ze op de markt besteden.
Eens in de 3 maanden openen we een markt waar we gedoneerde kleding, schoolmaterialen en eten verkopen. Dit is een groot succes!, want de kinderen leren dat zij zich goed moeten gedragen in de klas, ze leren om te gaan met geld én ze hebben de gelegenheid om iets voor zichzelf, ouders, broers/zussen te kopen. Het interessante is dat de meeste kinderen als eerste naar de ingrediënten gaan. Daar kopen ze bijvoorbeeld een kilo zout voor hun moeder. Daarna gaan de meesten naar de schoolspullen toe, pas daarna komt het eten en als laatste de kleding…
Vanuit mijn eigen “ik cultuur” had ik een andere volgorde bedacht: eerst de kleding checken. Maar deze kinderen denken als eerste aan hun moeder, bijzonder hè?!
Nou, een nieuwe werkweek staat voor de deur. We hopen allemaal op wat (veel) regen. Een collega werd herinnerd door foto’s die duidelijk maakten dat de stad normaal gesproken in deze tijd blank staat van de regen. Nou, dat konden we ons maar moeilijk voorstellen met die brandende zon op ons gezicht…
Willen jullie bidden om regen? Op de weer-app wordt al 2 weken lang regen voorspeld, maar deze blijft nog altijd uit. Ook voor komende week is regen voorspeld, maar ik moet het nog zien…
Eind vorig jaar mocht ik de Barneveldse Wim Hartkamp in Battambang ontvangen. Wat was dat fijn! Fijn om aan een andere Nederlander het land en de kinderen te kunnen laten zien, waar mijn hart zo warm voor draait. In februari kwam Wim terug, en dit keer samen met zijn vrouw. Ik nam hen mee naar één van de sloppenwijken waarin wij werken.
Over 3 maanden hoop ik mijn broer en zijn familie hier te mogen ontvangen, daar heb ik onwijs veel zin in! Mocht u / jij ooit deze kant op komen, laat het mij weten, dan zet ik de koffie aan!
Als je al een tijd in een andere cultuur leeft, worden veel ongewone dingen heel gewoon. Van de week kwam ik het volgende tegen:
Het viel mij niet eens op, maar een vriend vertelde mij dat op deze cassettetape (zie de dunne sliert bij het paaltje) vloeken zijn uitgesproken. Waarschijnlijk heeft iemand onlangs, of zelfs langere tijd geleden, een auto- of motorongeluk gehad door dit paaltje. De betrokkene heeft een cassette met vloeken uit elkaar getrokken en de tape op de plek van het ongeval gedrapeerd, om zo het voorwerp – in dit geval het paaltje – te vervloeken.
Boeddhisten geloven dat alles geestelijk is, en dat maakt dat er veel angst in hun leven is. Ik zeg vaak: Cambodja en Nederland (en vele andere westerse landen) zijn als twee uitersten. Want Cambodjanen gaan heel ver in hun geloof dat alles geestelijk is, terwijl veel mensen in Nederland hun geloof neergelegd hebben en dit leven leven, alsof het hun enige leven is…
Liefs vanuit een zinderend heet Cambodja (vandaag 40°).
De eerste twee weken van februari zijn we 4 dagen met de kinderen van Patea Jeevit naar het zwembad geweest, waar de kinderen zwemles kregen van een outreach team uit Amerika.
Vorig jaar verdronken er 1113 Cambodjaanse inwoners en dus voldoende reden om ervoor te zorgen dat onze kids leren zwemmen!
De kinderen genoten er enorm van en hadden veel plezier samen. Het was soms erg grappig om de kinderen in het water te zien ploeteren. De niveaus varieerden van helemaal geen ervaring / kennis, tot het kunnen blijven drijven en zwemmen zoals een hond dat doet.
Rosa woont in een sloppenwijk, 1 kilometer bij YWAM (waar ik werk) vandaan. Rosa’s vader is al sinds haar geboorte uit beeld en haar moeder is verslaafd aan drugs. Zij laat haar dochter regelmatig een aantal dagen achter bij haar broer, die in zijn eentje in dezelfde sloppenwijk woont. Waar Rosa’s moeder dan naartoe gaat is niet bekend, maar ik vrees het moment waarop een tweede zwangerschap zichtbaar wordt.
De eerste keer dat ik de moeder van Rosa ontmoette, was zij onder invloed van drugs en ze brabbelde toen heel wat onverstaanbare onzin uit. Haar dochter Rosa is een rustig, in zichzelf gekeerd meisje, die alles op zich af laat komen en het liefst onzichtbaar is. Soms is ze ook verdrietig.
God ziet haar. En ik zie haar ook. Iedere week spendeer ik zo’n drie uur met haar, waarin ik haar de liefde geef die zij verdient.
De afgelopen twee weken zag ik dat het hard achteruit ging met Rosa en daarover lichte ik mijn leider in. Hij schakelde iemand in die connecties heeft met een hulporganisatie in Battambang en die hopelijk zullen kunnen helpen.
Willen jullie bidden voor Rosa en haar moeder? Bedankt!
Ik wil jullie ontzettend bedanken voor jullie betrokkenheid bij mijn missie in Cambodja.
Het is mijn missie om Gods liefde te delen met kinderen in Cambodja door: Geloof aan de kinderen te brengen en door hen heen de ouders te raken. Hoop geven door kinderen Engels te leren, waardoor ze een beter toekomstperspectief krijgen. Liefde, door persoonlijke aandacht te geven aan de individuele kinderen die in moeilijke situaties verkeren.
In de afgelopen maanden heb ik samen met het team van Patea Jeevit, zo’n 2000 ouders en kinderen mogen bereiken. We hebben hen mogen vertellen over wie Jezus is. We hebben de kinderen de Engelse taal mogen onderwijzen en hen mogen overladen met liefde. Tijdens één van onze kerst outreaches bij een nieuwe locatie, vroeg een collega wie er nog nooit van Jezus had gehoord. Tot mijn verbazing ging een aantal handen de lucht in. Ik ben zo dankbaar dat ik hier mag zijn en mensen mag vertellen over de God die hen ziet!
Ik bid jullie een fijne kerst toe, met familie, vrienden, buren en kennissen en onbekenden. Verspreid liefde in het rond als confetti!
Liefs,
Aline
PS Mocht jij mij nog niet financieel ondersteunen en dat wel graag willen doen. Dan kun je een belastingaftrekbare (maandelijkse) gift overmaken op:
Naam: Jeugd Met Een Opdracht IBAN: NL38 RABO 0326 5210 62 o.v.v.: 2865 Gewoon in Cambodja
Ik had jullie nog een blog over mijn rijexamen beloofd, dus hier is ie dan! Hij is langer dan gewoonlijk, maar de moeite waard om te lezen. Het geeft duidelijk weer hoe ingewikkeld het leven in een ander land regelmatig is.
Na de diploma-uitreiking (bij YWAM, zie vorige blog) ging ik naar Phnom Penh toe om mijn vrienden te ontmoeten en mijn autorijbewijs te halen… Mijn leider had aangegeven, dat er een bestuurder nodig was die de kinderen van en naar school kon brengen.
In Nederland heb ik al 10 jaar een rijbewijs, maar deze is in Cambodja niet geldig. Het kost veel geld om mijn rijbewijs te laten vertalen in Khmer en ik rekende uit dat het veel goedkoper zou zijn om een Khmer-rijbewijs te halen. Zo’n rijbewijs is dan 10 jaar geldig. Ik dacht: dat doe ik wel eventjes, met een week ben ik weer terug in Battambang…
Na 3 keer gezakt te zijn voor het theorie examen en er ook niet echt progressie te zien was in mijn resultaten, (namelijk 15, 13 en 14 fouten) dacht ik er wat anders over… Het hielp ook niet dat de vragen vanuit het Khmer naar het Engels waren vertaald. Ik vroeg of ik het examen in Khmer mocht maken, maar dat mocht helaas niet. In totaal waren er meer dan 600 vragen en antwoorden om uit het hoofd te leren. Met een geheugen als de mijne, is dat geen gemakkelijke opgave.
De vierde keer toen ik het examen moest maken, ging een Cambodjaanse vriendin die politieagente is met mij mee. Dat maakte wel wat indruk. De medewerkers en examinatoren bij het Ministerie van Verkeer kenden mij inmiddels wel en iedereen hoopte dat ik zou slagen. Ook de examinator wenste mij het beste toe en hij gaf mij een koptelefoon om te luisteren naar de theorie vragen in Khmer. Wat denk je? Ik slaagde! Met maar 2 fouten! De medewerkers van het ministerie waren diep onder de indruk.
Maar ik was nog niet klaar, want hierna moest het praktijkexamen nog gebeuren…
Iets wat nog moeilijker bleek te zijn… In Cambodja gaat zo’n examen op een andere manier dan in Nederland. Je moet in je eentje met 10-15 km/h over een uitgestippeld parcours rijden en twee bijzondere verrichtingen in één keer foutloos uitvoeren. Een beetje bijsturen bij het achteruit inparkeren was al genoeg om te zakken en ik zakte daarom 2 keer…
Bij de derde keer begreep ik steeds meer van de Cambodjaanse manier van afrijden en wist toen dat het niet zozeer mijn fout was dat ik zakte. Een vriend vertelde mij dat het grootste gedeelte van de Cambodjanen zonder rijbewijs auto rijd, of een rijbewijs aan de kant van de weg heeft gekocht. Mijn buren en vrienden zeiden: geef de examinator $30,- extra en dan zal je slagen. God was echter van het begin af aan heel duidelijk toen hij zei te volharden en het op de eerlijke manier te doen.
Ondertussen was ik door mijn geld heen. Mijn leider in Battambang had al eerder aangegeven dat er amper genoeg geld is om voor de kinderen hun school te betalen, laat staan om voor mijn rijbewijs te betalen. Daar kon ik dus niet iets van verwachten… Toen bracht ik tijd door met God en Hij inspireerde mij om te lezen uit het boek ‘angstig voor niets’ van Max Lucado, waarin het verhaal van de vermenigvuldiging van de 5 broden en 2 vissen geschreven staat. God sprak zo duidelijk tot mij toen ik de volgende vijf zinnen las: “er is niet één munt uitgeven. Ze begonnen de dag met tweehonderd munten. Ze sloten de dag af met tweehonderd munten. Daarnaast vulden ze twaalf manden met etensresten.” Het sterkte zo mijn overtuiging: ANGST IS ONNODIG, WANT JEZUS IS DICHTBIJ!
Ik besloot mijn nood op Facebook te delen. Drie personen reageerden en stuurden mij een gift. Ik kon doorgaan met afrijden! De avond voordat ik voor de vierde keer ging afrijden, bad mijn Amerikaanse huisgenoot samen met mij voor een zacht hart van de examinator. Ik ervoer zo’n rust en vrede en ik zei tegen God: morgen zal ik voor de laatste keer gaan. Slaag ik of zak ik, geef mij vrede Heer en laat Uw wil gedaan worden in Jezus’ naam.
De volgende ochtend had ik weer afgesproken met een rijinstructeur om het achteruit inparkeren nog een aantal keren te oefenen voordat ik zou afrijden. Iedere keer ging het foutloos. Ik voelde mij zeker dat ik het zou halen. Toen moest ik voor de 4e keer afrijden en wat denk je? Het achteruit inparkeren ging opnieuw niet in één keer goed. Ik moest een kleine aanpassing maken, waarvoor ik eerdere keren gezakt was. Teveel zenuwen, teveel druk…? Maar dit keer echter, kwam de examinator niet naar mij toe en hij liet mij het parcours afrijden en feliciteerde mij uiteindelijk met het behalen van mijn rijbewijs!!!!
Diezelfde middag kon ik mijn rijbewijs ophalen en heeeeel opgelucht een dansje doen en God danken voor de les die Hij mij had geleerd: volharden en niet op geven en altijd vriendelijk te blijven – haha. Alle medewerkers bij het Ministerie van Verkeer waren zo blij voor mij en nodigden mij uit in het weekend te proosten op de overwinning. Helaas lukte mij dat niet, omdat ik op vrijdag terug zou reizen naar Battambang.
De 3 weken in Phnom Penh waren een grote belevenis. Een aantal zinnen uit mijn dagboek die ik tijdens de drie weken in Phnom Penh opschreef: “Ik verdien niets wat God mij al heeft gegeven, maar toch zegent Hij mij nog meer!” En ook: “Ik weet dat God dit alles heeft gebruikt om te leren: 1. Op Hem te vertrouwen 2. Niet op te geven als het moeilijk wordt 3. Liefdevol en geduldig te blijven.”
Inmiddels weet iedereen bij het Ministerie van Verkeer dat ik op God vertrouw en dat ik een liefdevolle Christen ben. God gebruikt mij hier! Op naar vele veilige kilometers met mijn rijbewijs!
Bedankt voor je interesse en het lezen van deze blog. Ik hoop dat je bemoedigt bent, en graag tot de volgende keer!
