Hallo daar!
Ik had jullie nog een blog over mijn rijexamen beloofd, dus hier is ie dan! Hij is langer dan gewoonlijk, maar de moeite waard om te lezen. Het geeft duidelijk weer hoe ingewikkeld het leven in een ander land regelmatig is.
Na de diploma-uitreiking (bij YWAM, zie vorige blog) ging ik naar Phnom Penh toe om mijn vrienden te ontmoeten en mijn autorijbewijs te halen… Mijn leider had aangegeven, dat er een bestuurder nodig was die de kinderen van en naar school kon brengen.
In Nederland heb ik al 10 jaar een rijbewijs, maar deze is in Cambodja niet geldig. Het kost veel geld om mijn rijbewijs te laten vertalen in Khmer en ik rekende uit dat het veel goedkoper zou zijn om een Khmer-rijbewijs te halen. Zo’n rijbewijs is dan 10 jaar geldig. Ik dacht: dat doe ik wel eventjes, met een week ben ik weer terug in Battambang…
Na 3 keer gezakt te zijn voor het theorie examen en er ook niet echt progressie te zien was in mijn resultaten, (namelijk 15, 13 en 14 fouten) dacht ik er wat anders over… Het hielp ook niet dat de vragen vanuit het Khmer naar het Engels waren vertaald. Ik vroeg of ik het examen in Khmer mocht maken, maar dat mocht helaas niet. In totaal waren er meer dan 600 vragen en antwoorden om uit het hoofd te leren. Met een geheugen als de mijne, is dat geen gemakkelijke opgave.
De vierde keer toen ik het examen moest maken, ging een Cambodjaanse vriendin die politieagente is met mij mee. Dat maakte wel wat indruk. De medewerkers en examinatoren bij het Ministerie van Verkeer kenden mij inmiddels wel en iedereen hoopte dat ik zou slagen. Ook de examinator wenste mij het beste toe en hij gaf mij een koptelefoon om te luisteren naar de theorie vragen in Khmer. Wat denk je? Ik slaagde! Met maar 2 fouten! De medewerkers van het ministerie waren diep onder de indruk.
Maar ik was nog niet klaar, want hierna moest het praktijkexamen nog gebeuren…
Iets wat nog moeilijker bleek te zijn… In Cambodja gaat zo’n examen op een andere manier dan in Nederland. Je moet in je eentje met 10-15 km/h over een uitgestippeld parcours rijden en twee bijzondere verrichtingen in één keer foutloos uitvoeren. Een beetje bijsturen bij het achteruit inparkeren was al genoeg om te zakken en ik zakte daarom 2 keer…
Bij de derde keer begreep ik steeds meer van de Cambodjaanse manier van afrijden en wist toen dat het niet zozeer mijn fout was dat ik zakte. Een vriend vertelde mij dat het grootste gedeelte van de Cambodjanen zonder rijbewijs auto rijd, of een rijbewijs aan de kant van de weg heeft gekocht. Mijn buren en vrienden zeiden: geef de examinator $30,- extra en dan zal je slagen. God was echter van het begin af aan heel duidelijk toen hij zei te volharden en het op de eerlijke manier te doen.
Ondertussen was ik door mijn geld heen. Mijn leider in Battambang had al eerder aangegeven dat er amper genoeg geld is om voor de kinderen hun school te betalen, laat staan om voor mijn rijbewijs te betalen. Daar kon ik dus niet iets van verwachten… Toen bracht ik tijd door met God en Hij inspireerde mij om te lezen uit het boek ‘angstig voor niets’ van Max Lucado, waarin het verhaal van de vermenigvuldiging van de 5 broden en 2 vissen geschreven staat. God sprak zo duidelijk tot mij toen ik de volgende vijf zinnen las: “er is niet één munt uitgeven. Ze begonnen de dag met tweehonderd munten. Ze sloten de dag af met tweehonderd munten. Daarnaast vulden ze twaalf manden met etensresten.” Het sterkte zo mijn overtuiging: ANGST IS ONNODIG, WANT JEZUS IS DICHTBIJ!
Ik besloot mijn nood op Facebook te delen. Drie personen reageerden en stuurden mij een gift. Ik kon doorgaan met afrijden! De avond voordat ik voor de vierde keer ging afrijden, bad mijn Amerikaanse huisgenoot samen met mij voor een zacht hart van de examinator. Ik ervoer zo’n rust en vrede en ik zei tegen God: morgen zal ik voor de laatste keer gaan. Slaag ik of zak ik, geef mij vrede Heer en laat Uw wil gedaan worden in Jezus’ naam.
De volgende ochtend had ik weer afgesproken met een rijinstructeur om het achteruit inparkeren nog een aantal keren te oefenen voordat ik zou afrijden. Iedere keer ging het foutloos. Ik voelde mij zeker dat ik het zou halen. Toen moest ik voor de 4e keer afrijden en wat denk je? Het achteruit inparkeren ging opnieuw niet in één keer goed. Ik moest een kleine aanpassing maken, waarvoor ik eerdere keren gezakt was. Teveel zenuwen, teveel druk…? Maar dit keer echter, kwam de examinator niet naar mij toe en hij liet mij het parcours afrijden en feliciteerde mij uiteindelijk met het behalen van mijn rijbewijs!!!!
Diezelfde middag kon ik mijn rijbewijs ophalen en heeeeel opgelucht een dansje doen en God danken voor de les die Hij mij had geleerd: volharden en niet op geven en altijd vriendelijk te blijven – haha. Alle medewerkers bij het Ministerie van Verkeer waren zo blij voor mij en nodigden mij uit in het weekend te proosten op de overwinning. Helaas lukte mij dat niet, omdat ik op vrijdag terug zou reizen naar Battambang.
De 3 weken in Phnom Penh waren een grote belevenis. Een aantal zinnen uit mijn dagboek die ik tijdens de drie weken in Phnom Penh opschreef: “Ik verdien niets wat God mij al heeft gegeven, maar toch zegent Hij mij nog meer!” En ook: “Ik weet dat God dit alles heeft gebruikt om te leren: 1. Op Hem te vertrouwen 2. Niet op te geven als het moeilijk wordt 3. Liefdevol en geduldig te blijven.”
Inmiddels weet iedereen bij het Ministerie van Verkeer dat ik op God vertrouw en dat ik een liefdevolle Christen ben. God gebruikt mij hier! Op naar vele veilige kilometers met mijn rijbewijs!
Bedankt voor je interesse en het lezen van deze blog. Ik hoop dat je bemoedigt bent, en graag tot de volgende keer!
Liefs,
Aline