Gezichtsmaskers zijn er in Cambodja altijd al geweest. Ik kwam laatst een foto tegen uit 2018 en daarop droeg ik een gezichtsmasker. Er was nog geen Covid. Toen was het tegen de vele uitlaatgassen en het stof in Phnom Penh. Sinds Covid zijn de maskers helemaal niet meer uit het straatbeeld weg te denken.
Ook op mijn werk zijn maskers verplicht. Tijdens de wekelijkse ontmoetingen met de opa’s en oma’s van de kinderen, geeft een collega de instructie om maskers te dragen.
Op een keer heeft één man geen masker bij zich. Een vrouw uit de groep tovert een gebruikt masker uit haar tasje, klopt het stof eraf en reikt het de man aan. De man neemt het masker met een wat verbaasde uitdrukking op zijn gezicht aan. Hij legt het masker naast zich neer, en dat begrijp ik wel.
Mijn collega zegt er verder niks meer over. Voor deze ene keer mag deze man zonder mondkapje blijven zitten.
Tja, de meningen over het gebruik van mondkapjes zijn zeer verdeeld. Maar een gebruikt mondkapje van iemand anders opdoen, is denk ik zeker geen goed idee!
Wanneer ik naar de markt of ergens anders naar toe ga, draag ik altijd een mondmasker – dat wordt van mij verwacht. Maar wanneer ik aan het hardlopen of badmintonnen ben, houd ik mijn masker liever thuis, of draag ik hem voor de zekerheid bij me als “armband”.
Veel Cambodjanen echter, zullen nooit meer van hun mondkapje af willen. Zelfs niet nu de overheid de regels heeft versoepeld.
Mijn badmintonmaatje draagt ook geen masker meer tijden het badmintonnen. Tijdens het feest voor de doden was hij in de tempel geweest om zijn voorouders te vereren. Ik vroeg hem hoeveel mensen er in de tempel waren, “heel veel” antwoordde hij. “Was u niet bang voor Covid?”, vroeg ik. “Nee” zei hij “want ik had een masker”. Ook is hij minder bang sinds hij 4 maanden geleden een inenting tegen Covid heeft gekregen.
Groetjes Aline